Urodził się 15 stycznia 1844 r. w Kowalowych k. Tarnowa. Człowiek o szerokich zdolnościach i zainteresowaniach. Poeta, literat, krytyk literatury, pedagog, aktor, dziennikarz i publicysta. Naukę rozpoczął w krakowskim Gimnazjum Nowodworskiego. W marcu 1863 r. jako uczeń 8 klasy tej szkoły wstąpił do oddziału powstańczego Erazma Skarzyńskiego. Po zdaniu matury studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 1866 r. studiował także prawo na Uniwersytecie Lwowskim. Od 1873 r. na stałe zajął się pracą pedagogiczną. Uczył języka niemieckiego, języka polskiego i historii, kolejno w gimnazjach we Lwowie, Stryju a następnie w Krakowie. Jednym z jego wychowanków był Lucjan Rydel. W 1904 r. przeszedł na emeryturę. W latach 1912-1914 kierował gimnazjum w Zakopanem. Autor prac pedagogicznych m.in. "Opowiadań z dziejów kraju rodzinnego dla szkół wydziałowych". Zmarł 17.06.1917 r. w Krakowie.

  Jan Jarosz, dr filozofii, geolog, pedagog Urodził się 5 marca 1877 r. w Kalwarii Zebrzydowskiej. W 1897 roku ukończył Gimnazjum im. Jana Sobieskiego w Krakowie. W latach 1897-1901 studiował nauki przyrodnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1913 roku uzyskał tytuł doktora filozofii. Pracę pedagogiczną rozpoczął w gimnazjum krakowskim, kontynuował ją pracując w Kołomyi oraz w Orłówej na Śląsku Cieszyńskim. Po wyjeździe z Zakopanego był dyrektorem gimnazjum w Drohobyczu. Wizytator szkół średnich, kurator okręgu szkolnego w Łodzi w latach 1921-1925. W 1925 roku habilitował się na Wydziale Górniczym AGH w Krakowie. Od 1926 roku profesor paleonatologii, krakowskiej AGH. Autor 20 publikacji naukowych, notatek i rozpraw z dziedziny popularyzacji nauki. Zmarł w Krakowie 12 maja 1943 roku.

 W latach 1911-1918 uczył języka polskiego, łacińskiego i niemieckiego w c.k. Gimnazjum w Jarosławiu, jako nauczyciel rzeczywisty, a następnie profesor szkoły średniej. W 1916 r. był właścicielem Wydawnictwa Artystycznych Widokówek "Polonia" w Jarosławiu. W latach 1918-1921 sprawował funkcję dyrektora Prywatnego Gimnazjum Realnego w Zakopanem. 2 XI 1918 r. złożył na ręce Stefana Żeromskiego akt ślubowania na wierną służbę Państwu Polskiemu. Zorganizował i kierował orkiestrą szkolną, która kilkakrotnie występowała publicznie w sali "Morskiego Oka" w Zakopanem. W latach 1919-1921 był radnym Rady Gminnej w Zakopanem. Od IX 1922 do II 1926 r. był dyrektorem Koedukacyjnego Gimnazjum w Kraśniku. W 1929 r. objął stanowisko dyrektora Gimnazjum Koedukacyjnego Sejmiku Stopnickiego w Stopnicy. W szkole, którą kierował działał chór, zespół muzyczny, teatrzyk szkolny oraz zespoły sportowe. W r. szk. 1933/34 gimnazjum zostało przeniesione do Buska Zdroju. Wraz z żoną Zofią, pianistką, urządzali dla młodzieży cotygodniowe koncerty domowe. Z jego inicjatywy w 1934 r. Koedukacyjne Gimnazjum Państwowe w Busku Zdroju otrzymało imię Marszałka Piłsudskiego. W 1935 r. zrezygnował z funkcji dyrektora i wyjechał do Krakowa. W czasie II wojny światowej został aresztowany i zamordowany przez Niemców w KL Auschwitz w Oświęcimiu. W "Sprawozdaniach Dyrekcyi c.k. Gimnazyum w Jarosławiu" ukazały się jego dwa artykuły: Tales z Miletu (1911) i Piotr Skarga w Jarosławiu (1913). Opublikował także: Triolety, Warszawa 1932, U źródeł szczęścia i odrodzenia siebie, Warszawa 1934, Pamiątka z Buska-Zdroju "Na wesołej buskiej fali", Busko 1934 Odznaczony srebrnym Medalem Czerwonego Krzyża (1916).

Urodził się 23 maja 1881 r. w Krakowie. Był profesorem w Gimnazjum I i II w Stanisławowie, w Gimnazjum Polskim w Kołomyi, w Prywatnym Gimnazjum Realnym, potem Państwowym w Zakopanem. Uczył języka łacińskiego, języka niemieckiego, historii i matematyki. W latach 1923-1928 był prezesem zakopiańskiego gniazdaTowarzystwa Gimnastycznego "Sokół" i przez kilka lat członkiem Rady Gminnej w Zakopanem. Odznaczony "legią honorową amerykańską".
Zmarł 30 grudnia 1928 r. w Gorlicach.

Urodził się 17 września 1880 r. w Krakowie. Był synem Felicji z d. Niemojewskiej i Jana byłego oficera armii rosyjskiej, powstańca styczniowego 1863 r.(był wojskowym naczelnikiem województwa płockiego), urzędnika Banku Galicyjskiego.
Ukończył kl. I w c.k. Gimnazjum św. Anny w Krakowie (1891/92), a następnie kl. II-VIII w c.k. Gimnazjum w Podgórzu-Krakowie (1892-1899). Egzamin dojrzałości zdał 9 VI 1899 r. z odznaczeniem. W latach1899/1900 odbył ochotniczą jednoroczną służbę wojskową w armii austriackiej i po zdaniu egzaminu oficerskiego z odznaczeniem został mianowany 23 XII 1900 r. podporucznikiem rezerwy. W latach 1900-1905 studiował polonistykę na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po przyjęciu rozprawy "Wespazjan Kochowski na tle współczesnym jako poeta" i zdaniu egzaminów z filologii polskiej , historii i filozofii uzyskał 15 II 1906 r. dyplom doktora filozofii.
W r. szk. 1903/4 odbył praktykę nauczycielską w c.k. III. Gimnazjum Sobieskiego w Krakowie. Od września 1905 r. w tymże gimnazjum uczył języka polskiego i propedeutyki filozofii. Po zdaniu egzaminów uzyskał 3 XII 1906 r. dyplom nauczyciela szkół średnich do nauczania w gimnazjach języka polskiego jako przedmiotu głównego i filozofii klasycznej jako przedmiotu pobocznego. W latach 1906-1907 był stypendystą w Paryżu, gdzie studiował  na Sorbonie, w College de France i Bibliotheque Nationale. W r. szk. 1907/8 uczył w c.k. Gimnazjum w Tarnowie, a następnie wrócił do c.k. III. Gimnazjum Sobieskiego w Krakowie.
Od 1900 r. ogłaszał drukiem artykuły, rozprawy i recenzje z zakresu historii literatury polskiej. Od r. 1910 był współpracownikiem Komisji Literackiej Akademii Umiejętności w Krakowie. W latach 1911-12 przebywał jako stypendysta AU w Petersburgu przygotowując pracę dot. Biblioteki Załuskich.
W chwili wybuchu I wojny światowej jako rezerwista został powołany do austriackiego 32 pułku piechoty. W listopadzie 1914 r. został ranny w bitwie pod Kuźnicą Kielecką, i leczył się w Krakowie. Otrzymał przydział do wojskowej straży policyjnej i szkoły instruktorów wojskowych w Krakowie. Awansował do stopnia porucznika, a następnie kapitana piechoty. Od listopada 1918 r. służył w Wojsku Polskim. Walczył w obronie Lwowa. Zweryfikowany do stopnia majora rezerwy został zwolniony z wojska z powodu choroby gruźlicy płuc.
Z dniem 1 IX 1922 roku został mianowany dyrektorem Państwowego Gimnazjum w Zakopanem i stanowisko to mimo choroby pełnił aż do śmierci. We wrześniu i październiku 1922 r. jako ekspert Delegacji Polskiej w Mieszanej Komisji Specjalnej przebywał w Moskwie w związku z rewindykacją Biblioteki Załuskich, zagarniętej przez Rosję. Był wybitnym pedagogiem, szanowanym przez uczniów i rodziców. Przez wiele lat był prezesem Towarzystwa Opieki nad Młodzieżą w Zakopanem. Był współtwórcą gimnazjum sanatoryjnego w willi "Szarotka". Od 1 I 1926 do 31 VIII 1927 r. pełnił funkcję dyrektora Sanatoryjnego Gimnazjum Koedukacyjnego im. bł. Ładysława z Gielniowa w Zakopanem prowadzonego przez Towarzystwo Opieki nad Młodzieżą. Opublikował artykuł Idea gimnazjów sanatoryjnych (Sprawozdanie Dyrekcji Gimnazjum Państwowego w Zakopanem, Zakopane 1929).
W latach 1926-27 wchodził w skład Rady Przybocznej komisarza rządu w Zakopanem, a w latach 1928-30 był przewodniczącym zakopiańskiego koła Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem.
Zmarł 9 VI 1936 r. na serce w sanatorium w Otwocku. Pogrzeb, który odbył się 14 VI 1936 r. na Nowym Cmentarzu w Zakopanem w asyście kompanii honorowej 12 pułku piechoty, przeobraził się w wielką manifestację zakopiańskiego społeczeństwa.
Był członkiem rzeczywistym Komisji Literatury Polskiej Akademii Umiejętności. Za pracę niepodległościową i społeczną odznaczony był: Krzyżem Walecznych, Krzyżem Obrony Lwowa, Odznaką "Orlęta" i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Urodziła się 28 VI 1898 w Częstochowie. Była córką Juliany i Franiczka Kozłowskiego, drobnego przemysłowca. W 1913 r. ukończyła siedmioklasowy Zakład Naukowy Wacławy Gołczewskiej-Chrzanowskiej. W 1914 r. zdała w rządowym gimnazjum rosyjskim w Radomiu egzamin z zakresu matematyki na stanowisko tzw. domowej nauczycielki matematyki. W latach 1917-1922 studiowała na Wydziale filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego, uzyskując tytuł doktora filozofii. Równocześnie uczyła w prywatnych szkołach żeńskich (Waligórskiej i im. C. Zyberk-Plater, a w r. 1918/19 w gimnazjum dawniej Tołwińskiej). Od sierpnia 1920 r. do końca r. szkolnego 1924/25 była etatową nauczycielką Państwowego Gimnazjum im. Marii Konopnickiej w Warszawie.
W lipcu 1925 r. wyszła za mąż za inż. architekta Adama Hełm-Pirgo i zamieszkała w Zakopanem. W latach 1925-1939 uczyła języka polskiego i propedeutyki filozofii  w Państwowym Gimnazjum w Zakopanem.  W roku szkolnym 1935/36 zastępowała chorego dyrektora Stanisława Turowskiego. Po jego śmierci, w okresie 9 VI-31 VIII 1936 r., pełniła obowiązki dyrektora gimnazjum. Od1 września 1939 r., po zajęciu Zakopanego przez Niemców, pełniła obowiązki dyrektora połączonych obydwu gimnazjów (państwowego i prywatnego). 11 XI 1939 r. Niemcy zamknęli gimnazjum i aresztowali 7 profesorów, tj. wszystkich obecnych mężczyzn. Dyrektor Janina Hełm-Pirgowa, wraz z rodziną, otrzymała nakaz puszczenia powiatu nowotarskiego i zamieszkała w Krakowie. Jej dom "Czerwony Kapturek" przy ul. Chałubińskiego został skonfiskowany.
W latach 1925-1939 publikowała artykuły i felietony w prasie codziennej i pedagogicznej ("Przegląd Pedagogiczny", "Muzeum", "Oświata i Wychowanie", "Zrąb"). Opublikowała tomik poetycki Kolorowa sonata (1928) i dwie powieści dla młodzieży: Honor sztubaka (1932, 1938), Zastęp (1933). W r. 1938/39 była prezesem Towarzystwa Przyjaciół Związku Strzeleckiego.
Zmarła na tyfus 20 XII 1940 r. w Krakowie i tam została pochowana.

   Jadwiga Feist urodziła się 16 lipca 1912 r. w Zagórzu, woj. kieleckie. Uczyła się w Sanatoryjnym Gimnazjum Koedukacyjnym im. bł. Ładysława z Gielniowa w Zakopanem. Egzamin dojrzałości zdała w 1930 r. Studiowała na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, gdzie uzyskała tytuł magistra historii. Pracę nauczycielską rozpoczęła w 1936 r. w zakopiańskiej "Szarotce". Wyszła za mąż w Zakopanem 28 VI 1939 r. za Jana Bobera, nauczyciela "Szarotki". W czasie okupacji była jedną z organizatorek tajnego nauczania. Kierowała Ośrodkiem nr 1. Po wyzwoleniu włączyła się czynnie w organizowanie działalności gimnazjum. 1 września 1948 r. została mianowana dyrektorem Liceum im. Oswalda Balzera. 30 października odwołana z funkcji dyrektora. Od 1 lutego 1957 r. była nauczycielką Liceum Pedagogicznego w Zakopanem. Zmarła 19 czerwca 1965 r. w Zakopanem.

Urodził się 23 sierpnia 1909 r. w Kościelisku k. Zakopanego. Absolwent zakopiańskiej "Liliany". Studiował filologię polską, pedagogikę, anglistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po studiach pracował jako nauczyciel w macierzystym gimnazjum. W czasie wojny aresztowany przez gestapo i przetrzymywany od 11.11.1939 r. w "Palace". Brał czynny udział w tajnym nauczaniu na terenie Zakopanego. Po zakończeniu wojny rozpoczął pracę w Liceum im. Oswalda Balzera. W 1956 r. mianowany na dyrektora tegoż liceum. Karierę pedagogiczną kończy w 1960 r. , kiedy to w wyniku prowokacji i sfałszowanych dowodów został usunięty ze stanowiska i zawieszony w czynnościach nauczyciela. Zmarł wkrótce po incydencie, 18 listopada 1960 r. , podczas którego nie wpuszczono go do szkoły, w której przepracował 25 lat. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem X-lecia.

 

Michał Małaszyński (1893-1964)
hufcowy
Nauczyciel i profesor gimnazjalny, wspaniały wychowawca, wielki przyjaciel młodzieży, bardzo lubiany i ceniony przez młodzież a także przez rodziców.
W latach 1932-1938 i 1945-1947 był hufcowym harcerstwa męskiego w Zakopanem. Formalnie nie był harcerzem, nie miał stopnia harcerskiego, ani instruktorskiego. Dzięki jego pracy harcerstwo zakopiańskie w latach 30. XX wieku stało się dominującą organizają młodzieżową w na terenie miasta i wyszło poza obręb gimnazjum. Powstały z jego inicjatywy Harcerski Klub Narciarski pozwolił szkolnej młodzieży na udział w ogólnopolskich zawodach narciarskich i w krótkim czasie stał się jednym z najlepszych klubów zakopiańskich.

Urodził się 21 sierpnia 1893 roku we wsi Skopówka, pow. Tłumacz, woj. stanisławowskie. Był synem Emeryka, leśniczego i Marii z d. Pauluk. Uczył się  w szkole ludowej w Skopówce, a następnie w latach 1905-1913 w polskim c.k. Gimnazjum w Kołomyji, gdzie zdał egzamin dojrzałości czerwcu 1913 roku.
W gimnazjum, w kl. VI-VIII, działał w tajnej organizacji "Zarzewie". W czasie I wojny światowej nie został przyjęty do Legionów Polskch z powodu kalectwa (wada kręgosłupa). Nie mogąc służyć z bronią w ręku działał w Polskiej Organizacji Wojskowej w Kossowie, organizując pomoc dla wziętych do niewoli rosyjskiej legionistom (1914-1917) i w POW we Lwowie (1917-1918). Jako szeregowiec brał czynny udział walkach na froncie w Obronie Lwowa (1-9 listopada 1918 "Dom Techników"), następnie jako pisarz służył w Komisji Poborowej. Wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego i służył jako chemik w oddziale samochodowym we Lwowie (1 sierpnia 1919-30 czerwca 1920) i w 6 pułku saperów w Przemyślu gdzie szkolił się na kursie pirotechnicznym (1 lipca-15 sierpnia 1920). Następnie kierował tajnym magazynem materiałów wybuchowych Oddziału II Sztabu D.O.Gen. we Lwowie (16 sierpnia 1920-31 grudnia 1921). Na wypadek zajęcia Lwowa przez bolszewików otrzymał polecenie pozostania w mieście i dysponowania materiałami wybuchowymi do dywersji poza frontem.W styczniu 1922 roku zachorował na płuca, leczył się w Zakopanem i tutaj osiadł na stałe.
W latach 1913-1916 studiował prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, a następnie w latach 1917-1923 chemię techniczną na Politechnice Lwowskiej i w roku akademickim 1923/24 matematykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po zdaniu egzaminu przed Państwową Komisją Egzaminacyjną w Wilnie dla Kandydatów dla Nauczycieli Szkół Średnich uzyskał 27 października 1927 roku kwalifikacje do nauczania matematyki w szkołach średnich ogólnokształcących i seminariach nauczycielskich. W listopadzie 1931 roku ukończył kurs fizyko-chemiczny  dla nauczycieli szkół średnich.
Od 1 grudnia 1922 roku uczył matematyki i fizyki z chemią w Prywatnym Gimnazjum Sanatoryjnym im. bł. Ładysława z Gielniowa w willi "Szarotka w Zakopanem, a następnie w Państwowym Gimnazjum w Zakopanem, z którym związał się do końca swojego życia. Początkowo pracował jako nauczyciel kontraktowy, następnie jako nauczyciel tymczasowy (od 1 września 1928)  i nauczyciel stały (od 1 września 1929).
Od 1924  roku był kuratorem koła Polskiego Lotniczego Związku Młodzieży Państwowego Gimnazjum w Zakopanem (później Koła Lotniczego), a od 1933 roku instruktorem "Straży Przedniej". Ponadto był skarbnikiem koła środowiskowego Nauczycieli Szkół Średnich BBWR i Towarzystwa Gimnazjów Sanatoryjnych, członkiem zarządu Towarzystwa Szkół Ludowych (od 1933) i Towarzystwa Przyjaciół Strzelca, Towarzystwa Opieki nad Młodzieżą, opiekunem akademickiego Związku Strzeleckiego, dzialał także w komitecie budowy lotniska w Zakopanem.
W czasie okupacji niemieckiej został wraz z innymi profesorami gimnazjalnymi aresztowany przez Niemców i więziony w więzieniu przy ul. Nowotarskiej (11 listopada-22 grudnia 1939), a następnie musiał codziennie meldować się na gestapo (23 grudnia 1939-12 marca 1940). Wyjechał do Łętowni k/Jordanowa, gdzie uczył na tajnych kompletach matematyki, fizyki i chemii (12 marca-31 sierpnia 1940). Po powrocie do Zakopanego uczył w Publicznej Szkole Handlowej (1 września 1940-29 stycznia 1945). Jednocześnie uczył matematyki, fizyki i chemii na poziomie gimnazjalnym i licealnym na tajnych kompletach (nauczanie niezorganizowane 1 września 1940-20 marca 1942, nauczanie zorganizowane 22 marca 1942-1 lutego 1945 - 21 godz. tyg.) oraz był członkiem tajnej maturalnej Komisji Egzaminacyjnej.
Był członkiem komendy zakopiańskiego Obwodu Związku Walki Zbrojnej utworzonego w lutym 1940 roku, ps. "Mały" i w latach 1940-1945 członkiem konspiracyjnej Miejskiej Delegatury Rządu R.P. w Zakopanem.
Od 20 lutego 1945 roku aż do śmierci uczył w Liceum i Gimnazjum im. Oswalda Balzera w Zakopanem. W okresie od 21 marca 1960 do 31 sierpnia 1960 roku tymczasowo pełnił obowiązki dyrektora Liceum Ogólnokształcącego w Zakopanem. Na emeryturę przeszedł z dniem 1 lutego 1964 roku, pracował jeszcze do końca roku szkolnego 1963/64 jako nauczyciel kontraktowy.
Jego wspomnienia Historia Liceum Ogólnokształcącego im. Oswalda Balzera w Zakopanem w latach 1945-1962 zostały opublikowane w rocznicowym wydawnictwie "Liliana" i "Szarotka". Zarys historii zakopiańskich licealnych szkół ogólnokształcących.
Ożenił się 28 VIII 1928 r. w Krakowie z Felicją Stapf (1904-1992) nauczycielką gimnastyki w gimnazjum w "Szarotce", miał córkę Marię (1931-1992).
Zmarł 21 sierpnia 1964 roku w Zakopanem. Pochowany został na Nowym Cmentarzu przy ul. Nowotarskiej.
Odznaczenia: Honorowa Odznaka "Orlęta" za Obronę Lwowa (1919 r.), Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości (1928 r.), Medal Niepodległości (1933 r.), Srebrny Krzyż Zasługi (1936 r.), Brązowy Medal za Długoletnią Służbę (1938 r.), Medal Zwycięstwa i Wolności (1947 r. ), Srebrny Krzyż Zasługi dla ZHP (1948 r.), Złoty Krzyż Zasługi.
Jego imieniem nazwano ulicę w Zakopanem.

Źródła: Centralne Archiwum Wojskowe - MN 16 III 1933; Archiwum LO Zakopane - teczka personalna; Sprawozdanie Dyrekcji Gimnazjum Państwowego w Zakopanem za lata 1924/25, Zakopane 1925 i kolejne: 1925/26, 1926/27, 1927/28, 1928/29, 1929/30, 1930/31, 1931/32, 1932/33, 1933/34, 1934/35, 1935/36; Maciej Pinkwart, Janusz Zdebski, Nowy Cmentarz w Zakopanem. Przewodnik biograficzny, Warszawa-Kraków 1988; Piękne 100 lat Liceum Ogólnokształcącego im. Oswalda Balzera w Zakopanem 1912-2012, pod redakcją Małgorzaty Wnuk, Zakopane 2012; "Liliana" i "Szarotka". Zarys historii zakopiańskich licealnych szkół ogólnokształcących, Zakopane 1978; 80 lat Zakopiańskiego Gimnazjum, pod redakcją Witolda Osińskiego, Zakopane 1992; Henryk Jost, Zakopane czasu okupacji (Wspomnienia), Zakopane 2001; Słownik biograficzny nauczycieli w latach II wojny światowej (1939-1945). Ofiary wojny, żołnierze, działacze konspiracyjni, nauczyciele w jawnym i tajnym szkolnictwie. Wstęp, opracowanie i redakcja Jacek Chrobaczewski, Kraków 1995

Opracował Leszek Dall

Urodził się 15 lipca 1902 r. w Raniżowie, powiat Kolbuszowa. Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego, na którym w 1924 r. uzyskał tytuł magistra filozofii. Przed wojną pracował jako nauczyciel w Gimnazjum Państwowym im. Bolesława Chrobrego w Nowym Sączu oraz w Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Krakowie i w Juwenacie Ojców Paulinów w Krakowie. Po wojnie był dyrektorem Szkoły Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącego w Mikołowie w woj. katowickim. W czasie kiedy był dyrektorem LO w Zakopanem, szkoła otrzymała nowy budynek. Zmarł w Mikołowie w 1979 r.

   Leszek Wcisło urodził się 30 maja 1923 r. w Miechowie w rodzinie nauczycielskiej. Jego ojciec Franciszek był nauczycielem historii w gimnazjum w Miechowie a następnie w Zakopanem. Do 1938 r. uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Miechowie. Z dniem 1 września 1938 r., wraz z rodziną, przeniósł się do Zakopanego gdzie kontynuował naukę w Państwowym Liceum i Gimnazjum im. Oswalda Balzera, zdając
w 1938 r. "małą maturę". Należał do gimnazjalnej I Drużyny Harcerskiej im. Józefa Poniatowskiego uzyskując stopień ćwika.
Po zajęciu Zakopanego przez wojska niemieckie  uczył się w liceum do 11 listopada
1939 r., kiedy to Niemcy aresztowali profesorów i zamknęli szkołę. Już w grudniu 1939 r. kontynuuje naukę na tajnych kompletach zdając pierwszą konspiracyjną maturę w 1942 r.
w Zakopanem w willi "Świetlana" przy ul. Nowotarskiej. Dopiero w  1945 r. Państwowa Komisja Weryfikacyjna w Nowym Targu wydała mu, na podstawie dokumentów tajnego nauczania,  świadectwo dojrzałości Liceum Ogólnokształcącego wydziału humanistycznego. Jednocześnie, dla uzyskania zaświadczenia chroniącego przed wywózką na przymusowe roboty do Niemiec, uczęszczał do Szkoły Zawodowej Góralskiej Sztuki Ludowej
w Zakopanem (Berufsfachschule für Goralische Volkskunst) w charakterze ucznia stolarskiego.
W Krakowie nawiązał kontakt z tajnym Wydziałem Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego
i w roku akademickim 1942/43 ukończył I rok prawa i zdał część egzaminów z II roku.
Ze względu na niebezpieczeństwo aresztowania przerywa naukę, którą kontynuuje zaraz
po wyzwoleniu Krakowa. W marcu 1947 r. uzyskał tytuł magistra prawa. Po ukończeniu prawa studiuje na Wydziale Humanistyki UJ historię i historię sztuki a następnie po przeniesieniu się do Wrocławia na tamtejszym uniwersytecie.
Jeszcze w czasie studiów we Wrocławiu, w 1947 r.,  rozpoczął pracę w szkolnictwie. Był kolejno wychowawcą internatu, nauczycielem historii, zastępcą dyrektora Technikum Budowlanego we Wrocławiu. W 1953 r. wraca do Zakopanego i podejmuje pracę
w szkolnictwie średnim. W latach 1953-1965 uczył w Technikum Budowlanym, sprawując jednocześnie funkcję zastępcy dyrektora a następnie, w latach 1965-1969, w Technikum Hotelarskim. W latach 1954-1966 uczył też w Liceum Ogólnokształcącym w sanatorium
w Kuźnicach, uzyskując dyplom kwalifikacyjny nauczyciela szkół specjalnych dla młodzieży przewlekle chorej.
Z dniem 1 września 1969 r. zostaje mianowany dyrektorem Liceum Ogólnokształcącego
im. Oswalda Balzera w Zakopanem. Uczył w klasach pierwszych historii, w swojej pracy wychowawczej wielką rolę przykładał do działalności samorządu uczniowskiego, organizacji młodzieżowych, rozwoju sportu szkolnego i kół zainteresowań. Z jego inicjatywy powstała
w liceum kolekcja etnograficzna, która dała początek "Izbie Ojczyźnianej" prowadzonej przez Antoniego Świądra. Wykształcenie prawnicze ułatwiało mu sprawne administrowanie szkołą. Stan zdrowia zmusza go do rezygnacji z funkcji dyrektora LO im. Oswalda Balzera i objęcia,
z dniem 1 września 1974 r., funkcji dyrektora Liceum Ogólnokształcącego w sanatorium
w Kuźnicach. Pogarszający się stan zdrowia zmusza go do przejścia na rentę w 1978 r.
Zmarł w Zakopanem 17 września 1999 r. w Zakopanem, w wielu 76 lat. Pochowany został na Nowym Cmentarzu w Zakopanem. Na pogrzebie zmarłego żegnali rodzina, przyjaciele i nauczyciele. Nad mogiłą pochyliły się sztandary Zespołu Szkół Zawodowych im. dra Władysława Matlakowskiego i Liceum Ogólnokształcącego im. Oswalda Balzera.
Za pracę zawodową i społeczną odznaczony był m.in.: Złotą Odznaką ZNP, Złotą Odznaką "Za Zasługi dla Zakopanego", Srebrnym Krzyżem Zasługi (1955), Odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego (1965), Złotym Krzyżem Zasługi (1970), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1999).

Urodziła się 12 września 1937 r. w Warszawie. W 1955 r. ukończyła naukę w LO im. Oswalda Balzera w Zakopanem. Następnie studiowała w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie, gdzie w 1959 r. uzyskała tytuł magistra geografii. W tym samym roku rozpoczęła pracę pedagogiczną najpierw w SP nr 5 w Zakopanem, a następnie w SP nr 8 gdzie pełniła funkcję dyrektora. W 1974 r. została dyrektorem LO im. O.Balzera w Zakopanem. Od 1972 posłanka na Sejm PRL, przez dwie kadencje. Brała udział w pracach sejmowych Komisji Oświaty oraz Zdrowia i Kultury Fizycznej. Po zakończeniu pracy w Liceum w 1984 r. wyjechała na placówkę dyplomatyczną do RFN.
Odznaczona m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Urodził się 5 maja 1931 r. w Zakliczynie nad Dunajcem, woj. tarnowskie.
Absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum w Bieczu, Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie oraz Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie. W Liceum Ogólnokształcącym im. Oswalda Balzera w Zakopanem prace podjął 1 września 1957 roku, kontynuując ją bez przerwy do 31 sierpnia 1991 r., kiedy to przeszedł na emeryturę. Do 1987 roku pełnił funkcję zastępcy dyrektora, a później dyrektora liceum do 1991 r.

   Urodził się 8 października 1948 r. w Trzebosi, woj. rzeszowskie. W latach 1962-1967 uczęszczał do Technikum ekonomicznego w Sokołowie Małopolskim. W latach 1969-1974 studiował historię na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W czasie studiów pełnił funkcję Przewodniczącego Rady Wydziałowej ZSP. Po ukończeniu studiów i uzyskaniu tytułu magistra historii pracował jako nauczyciel w roku szkolnym 1974/75 w Zespole Szkół Elektrycznych w Dobczycach. Od 1 września 1975 r. pracował w LO im. Oswalda Balzera w Zakopanem jako nauczyciel historii i nauki o społeczeństwie. Jako kandydat Rady Pedagogicznej w wyniku konkursu objął z dniem 1 września 1991 r. funkcję dyrektora Zespołu Szkół Ogólnokształcących w Zakopanem i pełnił ją przez dwie kadencje. 31 sierpnia 2001 roku przeszedł na emeryturę. Pracował w szkole jako nauczyciel historii do 2006 roku.

   Urodziła się w 1947 r w Ulanowie. Absolwentka Filologii Polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po ukończeniu studiów pracowała przez dwa lata jako nauczyciel języka polskiego w Szkole Podstawowej w Białym Dunajcu, następnie w Technikum Mechanicznym w Nowym Targu. Od roku 1976 związana ze szkołami w Zakopanem. Najpierw jako nauczyciel w Zespole Szkół Budowlanych, obecnie jako dyrektor Zespołu Szkól Ogólnokształcących w Zakopanem. Od roku 1998 do 2001 była zatrudniona jako wizytator w Kuratorium Oświaty w Krakowie, Delegatura Nowy Targ. Powołana na stanowisko dyrektora ZSO we wrześniu 2001 r. Funkcję tę pełniła przez sześć lat.

Urodził się 15 czerwca 1960 roku w Krakowie. Po maturze podjął  naukę w Studium Hotelarsko-Turystycznym w Zakopanem,  po jego ukończeniu rozpoczął studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie - kierunek nauczycielski. Pracę w zawodzie rozpoczął w szkole podstawowej, następnie pracował w średniej szkole zawodowej. Od początku lat 90 -tych pracował w NSZZ Solidarność Pracowników Oświaty, był członkiem Krajowej Sekcji Oświaty. W 1993 roku kandydował z list Solidarności do Sejmu RP. Ukończył studia podyplomowe w zakresie organizacji i  zarządzania oświatą. W latach 1996 -2007 był dyrektorem Zespołu Szkół w Murzasichlu. Był pomysłodawcą nadania szkole imienia Ratowników Tatrzańskich  i nawiązania współpracy z TOPR- em.
Od 2006 roku jest radnym Rady Miasta Zakopane, przewodniczącym Komisji Oświaty. Od 2007 roku pełni funkcję dyrektora Zespołu Szkół Ogólnokształcących w Zakopanem.